Дэлхий дээрх найман тэрбум хүн яс үндэс, угсаа гарвал, соёл, ёс заншлаараа ялгаатай ч нэг дэлхий дээр аж төрдөг. Тэднээс амьдралын эрхээр харь газар амьдрал хөөн одож, тэгээд тэндээ он цагийн эрхээр чимээгүйхэн шингэж байгаа хүмүүс олон. Тиймээс бид “Манай гадаадынхан” буландаа манай улсад ажиллаж, амьдарч, өөрийн хүч хөдөлмөрийг зориулж яваа Япон улсын иргэн Мизухо Сасакиг онцолж байна.

Хүсэл мөрөөдөл нь Монгол руу хөтөлжээ

Мизухо Сасаки автобус кондуктортой, микро явдаг, Яармаг нэг ч барилгагүй байх үеэс л Улаанбаатарт суурьшжээ. Учир нь хөлбөмбөгийн спорт түүнийг Монгол Улстай хувь заяаг нь холбожээ. Энэ тухайгаа тэрээр “Япон хүүхдүүд хөл бөмбөг эсвэл бейсбол тоглож өсдөг. Би гүйх дуртай байсан учраас есөн наснаасаа хөлбөмбөгийн спортоор хичээллэсэн. Ингэхдээ ахлах сургууль төгсөх хүртлээ өдөр бүр шаргуу бэлтгэл хийсэн. Харин их сургуульд элсэх болоход надад суралцах сонирхолтой мэргэжил байгаагүй. Тиймээс ахлах сургуулиа төгсөөд Токиод байдаг метроны компанид ажилд орсон. Жил гаруй ажилласан. Энэ хугацаанд хөл бөмбөг л тогломоор санагдаад байдаг байлаа. Метроны компанидаа ажиллаад явсан бол сайхан амьдрах боломжтой. Гэвч миний хиймээр байгаа, хүсэж байгаа зүйл хөлбөмбөгийн тамирчин болох байсан учир тэр бүхнийг умартаж, сэтгэл зүрхээ даган хөлбөмбөгийн спортыг сонгосон. Энэ сонголт минь намайг Монгол Улс руу ирүүлсэн дээ” гэсэн юм.

Ажлаасаа гарах тийм ч амар байгаагүй нь мэдээж. Япон хүмүүс нэг ажлын байран дээрээ насаараа ажилладаг онцлогтой. Тэр тусмаа их сургууль төгсөөгүй хүнд нийгмийн баталгааг нь хангах, өндөр цалинтай ажлын байр хэн бүхэнд олддоггүй аж. Тиймээс ч Мизухо Сасакиг ажлаасаа гарч хөлбөмбөгчин болно гэхэд аав, ээж нь дургүй байсан байх. Гэхдээ тэд хүүгийнхээ хүсэл мөрөөдлийг дэмжсэнээр хүү нь өнөөдөр гадны улсад легионер тоглогч болж чаджээ. Энэ талаар Мизухо Сасаки “Аав, ээждээ ажлаасаа гарч хөлбөмбөгчин болох гэж буйгаа хэлэхэд “Миний хүү чи ямар тэнэг зүйл ярьдаг юм бэ” гэж загнасан.  Би өөрийн хүсэл мөрөөдлөө ярьж  маш их гуйсан. Гэхдээ намайг ахлах сургууль төгсөх хүртлээ ямар их хичээж байсныг аав, ээж маань мэдэх учир зөвшөөрч “Чи үнэхээр шийдсэн бол бид чамайг дэмжинэ. Гэхдээ чи маш сайн хичээж мэргэжлийн тамирчин болоорой” гэж хэлсэн. Ингээд би Хирошимад байсан багт тоглож эхэлсэн” гэсэн юм. 

Японы хөл бөмбөгийн шигшээ багийн тамирчид ур чадвар өндөртэй учир улсын шигшээ багт тоглоно гэдэг амаргүй даваа ажээ. 2014 оны үед шигшээ багт тэнцээгүй сайн тамирчид Мьянмар, Тайланд, Лаос зэрэг улсад гэрээгээр тоглож эхэлжээ. Тэрээр энэ боломжийг олж харж, гадаадад тоглох хүсэлтэй тамирчны анкет бөглөж, шалгалт өгсөн байна. Энэ тухайгаа “2014 онд Монголын FC Ulaanbaatar багийн дасгалжуулагч нь Жүн Сан гэдэг япон хүн байсан. Тэрээр намайг “Монголын багт тоглох уу” гэсэн. Саналыг хүлээн авч, Монголыг зорьж байлаа” гэв.

Яг энэ үед Японы сүмог монголчууд өнгөлж байсан. Түүний аав сүмо бөхөд дуртай байсан учир хүүгээ Монгол руу явахыг нь дэмжсэн байна. Энэ тухайгаа “Би гадны багт тоглохоор судалж байх үедээ Аргентин, Бразилын багт тоглоно гэж боддог байсан. Энэ тухай аав, ээждээ хэлэхэд “Миний хүү ямар тэнэг юм ярьдаг юм бэ. Японд мэргэжлийн тамирчин болж чадаагүй хүн тэр улсад очиж тоглож чадахгүй шүү дээ” гэсэн. Харин Монголын баг намайг авъя гэж байна гэхэд баяртайгаар хүлээн авч  “Монгол бол Аргентин, Бразилаас хамаагүй гоё шүү дээ. Японд ч Монголын олон сумочид барилдаж байна. Соёлын хувьд төстэй. Тиймээс Монгол руу явахыг чинь дэмжиж байна” гэсэн. Тэр үед надад Монголын тухай сумочдоос өөр ямар ч төсөөлөл байгаагүй учир интернэтээс хайж үзсэн. Гэтэл монголчууд өргөн тал нутагтай, гэрт амьдардаг, мал малладаг тухай гарч ирсэн. Ингээд гэр барьсан малчин хүмүүс их байдаг гэсэн төсөөлөлтэй монголд ирсэн боловч өөр нөхцөл байдал угтсан. Одоогийнхоор бол хуучин нисэх буудал дээр буугаад хот руу очих зам дагуу буюу яармагт ямар ч байшин, барилга байгаагүй. Харин үхэр, адуу бэлчиж байсан. Яармагийн гүүр даваад 19 хороолол руу орж ирэхэд өндөр барилгууд байсан нь намайг гайхшируулсан. Ямар том хот вэ гэж бодсон. Энэ явдлыг өчигдөр мэт тод санаж байна” гэсэн юм.

Монголчуудын элгэмсэг зан түүнийг хэл сурахад нь эергээр нөлөөлжээ. Энэ тухайгаа “Би Монголд ирэхдээ талбай дээр ашиглах хойшоо, арагшаа, зүүнээс, баруунаас гэх мэт үг сураад ирсэн. Амьдралд хэрэглэх үг “Сайн байна уу, Баяртай”-аас өөр үг мэддэггүй байсан. Манай багт байсан япон хүмүүс чөлөөт цагаараа зөвхөн япончуудтайгаа л харьцдаг байсан. Харин би монгол хүмүүстэй илүү их цагийг өнгөрөөж, хэл сурахад анхаарсан. Монгол хүмүүс маш сайхан сэтгэлтэй. Гадаад хүмүүсийг ялгаварлан гадуурхдаггүй. Хэл мэдэхгүй гээд намайг цааш түлхэлгүй зааж өгч, үндэсний хоол цайгаараа дайлж, гэртээ зочлуулдаг байсан. Монголчуудтай харьцах тусам чих нээгдэж яриаг нь тааж эхэлсэн. Одоо энэ тухай ярьж байгаа байх гэхэд яг тэр тухай л ярьсан байдаг. Сүүлдээ би буруу ярьж байгаа байх гэж айлгүй зоригтой ярьж эхэлсэн. Энэ үед намайг хэн ч шоолдоггүй байсан. Япончууд бол жаахан муу ярьдаг хүмүүсийг шоолдог. Надад ийм муухай сэтгэгдэл нэг ч удаа төрүүлж байгаагүй нь хэл сайн сурахад минь нөлөөлсөн” гэв.

Багийнхаа төвийн хамгаалагч

Мизуко Сасаки багийнхаа төвийн хамгаалагч бөгөөд түүнээс гадна хүүхдүүдэд хөлбөмбөг зааж Монголын хөл бөмбөгийн спортод үнэтэй хувь нэмэр оруулж буй нэгэн юм. Монголын хөлбөмбөгийн хөгжил түүнийг анх ирж байх үеэс нэг шатаар хөгжсөн гэж боддог тухайгаа “Монголд хөлбөмбөг тоглох амархан байх гэж бодож байсан. Гэтэл Монголын хөлбөмбөгчид маш мэдрэмжтэй, дайчин тоглож байсан. Тэр үед хөлбөмбөгчдийн ур чадвар тийм ч муу байгаагүй. Одоо бол дараагийн шатанд гарсан гэж боддог. Монгол хүүхдүүдийн ур чадвар маш сайжирч байгаа. Япон хүүхдүүдтэй ижил хэмжээнд байна. Тиймээс одоо сагсан бөмбөг шиг хөгжүүлэх шаардлагатай байна. Ингэхийн тулд маркетингаа сайжруулаасай гэж боддог. Би ч гэсэн хөлбөмбөгийн талаар нэг ч гэсэн мэдээлэл өгөхийн тулд рийл, бичлэг зэрэг хийж оруулдаг” гэсэн юм.

Анх Монголд ирээд соёлын ялгаатай зүйлс их гардаг байжээ. Энэ талаараа “Монголд ирээд зургаа дахь хоног дээрээ автобусанд суусан. Кондукторт 500 төгрөг төлж суудаг байсан. Энэ нь их сонин санагдаж байсан. Ингээд л чихэлдээд автобусанд суугаад явж байгаад гэрийнхээ гадаа буусан чинь түрийвч, утас маань байгаагүй. Тэр үед хулгайч их байсан юм шиг санагддаг. Мөн микро автобус гээд явдаг байсан шүү дээ. Шархад, Баянбүрд гээд л… Нэг удаа сууж үзсэн. Тэгсэн чинь багтахгүй хүн нэмж суулгаад байсан. Японд бол хэзээ ч машинд ийм олон хүн суудаггүй учир сонирхолтой санагдсан. Мөн зан төлөвийн хувьд монгол хүмүүс муудалцлаа ч гэсэн муу санадаггүй нь маш сайхан санагддаг. Энэ бол сайхан сэтгэлийн илрэл шүү дээ. Ер нь л би монголчуудыг их сайхан сэтгэлтэй гэж боддог. Тийм ч учраас муудалцсан хүнтэйгээ сайн нөхөр болж чаддаг байх. Японд бол ажлын хүнтэйгээ муудах юм бол тэр хоёр хүн хэзээ ч харьцдаггүй. Мөн уурласан ч гэсэн шууд тэрийгээ хэлчихдэг. Энэ зан чанарууд нь надад таалагддаг” гэсэн юм.

Тэрээр Монголд 10 жил болж байгаа ч түүний аав, ээж нэг ч удаа ирж байгаагүй аж. Тиймээс гэр бүлийнхнийгээ авчрах тухай маш их боддог болсон байна. Энэ талаараа “Монголын үзэсгэлэнт байгаль, хүмүүсийг аав ээж, дүүдээ харуулахыг хүсдэг. Мөн одоо би нэгдүгээр лигт тоглож байгаа. Тиймээс дээд лигт тоглож буйгаа харуулж, өөрийнхөө сонголт зөв байсан шүү гэдгийг баталмаар байна. Мөн хэдий би гадаад хүн ч гэсэн намайг элгэмсэг дотноор хүлээн авч буй миний хоёр дахь эх орон болох монголчууддаа баярлалаа” гэсэн юм.

Б.Баяржавхлан